Modlitwa, którą słychać w niebie

„Jeśli zamknę niebo, żeby nie było deszczu, jeśli rozkażę szarańczy, aby pożarła ziemię, jeśli też ześlę zarazę na swój lud; I jeśli mój lud, który jest nazywany moim imieniem, ukorzy się, będzie modlić się i szukać mojego oblicza, i odwróci się od swoich złych dróg, wtedy wysłucham go z nieba, przebaczę mu grzech i uzdrowię jego ziemię” (2 Kron 7,13-14)

Wierzymy w moc modlitwy. Każdego miesiąca, w ostatni piątek miesiąca spotykamy się też na całonocnym modlitewnym czuwaniu. Naszym pragnieniem jest szukanie Boga i doświadczanie Jego Obecności. Zaczynamy o godz. 22:00.

Boży mąż, Leonard Ravenhill miał kiedyś powiedzieć następujące słowa: „Kościół stojąc na nogach, umiera dlatego, że nie żyje na kolanach”. Jeśli naprawdę pragniemy Bożego życia w nas, potrzebujemy odkryć na nowo moc modlitwy. Tej modlitwy, którą słychać w Niebie! 

Biblia w 2 Kron 7,13-14 wskazuje na kilka ważnych aspektów modlitwy – tej, która podoba się Bogu. 1) „Ukorzy się” – to nic innego jak złamane serce, pokora przed Bogiem. W Jk 4,6; 1 P 5,6 widzimy jak ważne jest uniżenie przed Bogiem. Pokora pozwala spojrzeć na rzeczywistość z Bożej perspektywy. Gdy jesteśmy uniżeni, dostrzegamy Bożą świętość a naszą grzeszność. 2) „Będą szukać…” – szukanie twarzy Pana, Bożego oblicza. Pełne gorliwości i pragnącego serca, tak jak wypatruje się  wody na pustyni. Oz 10,12 mówi o postawie szukania Pana, której celem jest to „aby przyszedł i nauczył nas sprawiedliwości”. 3) „Odwróci się” – czyli nawrócenie, pokuta, odwrócenie się od złych dróg. Ps 24,3-5 wspomina o pokoleniu tych, którzy szukają Pana – ludziach czystych serc, nie skłaniających się ku marności. Takich ludzi – szczerze szukających Go – szuka Bóg! 

Tylko modlitwę poprzedzoną uniżeniem, pokutą i skruszeniem serca słychać w Niebie!